piątek, 9 marca 2012

Zdjęcie na dziś – podróż


Pionkiem w Monopoly był między innymi but. Trochę podobny do tego, który porzucony widziałam dziś na ulicy. Musiałam go zrobić zdjęcie. Skojarzył mi się z jakimś czarnoksiężnikiem podróżującym w czasie i przestrzeni. Albo z lampą Alladyna. Wysłużony, zdarty, ale ciągle stoi prosto. I będzie jeszcze służyć – długo.



Pozdrawiam Was nieco rozmarzona,
Platea Perduta

czwartek, 8 marca 2012

Dzień dziwny


Dzień Kobiet – dziwny twór. Sama nie wiem, co mam w tym dniu świętować. Fakt, że jestem kobietą, czyli mam coś innego niż mężczyźni między nogami, cyklicznie zmienia się mój profil hormonalny, a co 28 dni cierpię niewysłowione męki? Co mam świętować? Fakt, że często czuję się słabsza? A może to, że to co naturalne odzywa się we mnie ze zdwojoną siłą, ale w imię rozwoju społeczeństwa muszę w to sobie tłamsić i podążać za karierą, wyciskać z siebie więcej niż faceci, bo są trudnymi konkurentami?

Co oznacza, że mężczyzna daje mi kwiatek? Czego mi gratuluje? Wyglądu? Piersi? Oddaje mi hołd? Ale, co ja mam ze swojej kobiecości? Co mi z niej zostaje, skoro nie mam tego czego naprawdę pragnę? Co zostaje mi z urody, skoro w imię tego, że jestem kobietą muszę paprać się w oparach chloru w czasie sprzątania? Co z delikatności, skoro, żeby przetrwać muszę być silniejsza niż faceci dookoła? 

Co oznaczają te życzenia? I, czy po za nimi, coś dla mnie – drodzy mężczyźni – robicie?
Platea Perduta

Zdjęcie na dziś – stracone marzenia


Smutny widok. Wyrzucone pastele. Do kogo należały? Jakie dzieła dzięki nim powstały? Czy brak talentu zadecydował, że stały się niepotrzebne? A może zabrakło wytrwałości…



Heh – ile ja marzeń tak pogrzebałam! Miałam być przecież weterynarzem, fotografem reporterskim, monterem filmów, przewodnikiem, naukowcem opracowującym nowe leki… Kim jestem? Ciśnie się na usta, że nikim. Nikt z wyższym wykształceniem do usług. Kto mnie zechce?

Pozdrawiam smutno,
Platea Perduta

środa, 7 marca 2012

Zdjęcie na dziś – obojętność




Ciągle chodzi mi po głowie temat samotności w mieście. No, taki czas dla mnie nastał, że samotność wdziera się w moje życie drzwiami i oknami. Praktycznie całe dnie spędzam sama. Na wykładach jestem sama. W domu jestem sama. Po mieście chodzę sama. Mijam innych – czy też tak samotnych jak ja? Nie wiem. Jedno jest pewne, że widzę tą powszechną obojętność. Kurcze… Niby wszyscy jesteśmy ludźmi, należymy do tego samego  gatunku, ale ta powszechna obcość przyprawia mnie o ból żołądka. Oj, wiem, że nie jestem odkrywcza. Tylko zawsze miałam na co dzień z kimś kontakt – a to na studiach, a to w pracy, a teraz…  No smutne to takie…

A ja bym tak chciała móc się uśmiechnąć do obcej osoby i dostać odwzajemniony uśmiech. Spytać co słychać i nie zostać skwitowana spojrzeniem „What the fuck?”. Wtryniamy się w sztywne stroje konwenansu, ale dlaczego, ale po co?

Pozdrawiam Was przepełniona marzeniami,
Platea Perduta

wtorek, 6 marca 2012

Zdjęcie na dziś – lazurowe niebo


Kolejny piękny dzień, z nieskazitelnie czystym niebem. Piękny, choć przyznaję – nie nacieszyłam się nim dostatecznie. Miałam dziś bólowy kryzys – nigdy w życiu brzuch mnie tak nie bolał. Właściwie czułam się jak na detoksie – dreszcze i zimno na przemian z gorącem. Ciepły prysznic, który zwykle ból niwelował, nic nie pomógł, a raczej wzbudził panikę – myślałam, że się uduszę od tej pary. Dyskomfort całego ciała. Nie do zniesienia. Leżenie, stanie, siedzenie – wszystko sprawiało ból. Nawet picie wody, które przyprawiało o nudności. Ostatecznie zażyłam coś przeciwbólowego i zasnęłam – z całą pełnią dziwacznych snów…



No, a tam na polu – niebieskie niebo, śpiewające, przyzywające wiosnę ptaki i tylko ludzie – szarzy, smutni, obojętni na zmiany, która dokonuje się w przyrodzie.

Pozdrawiam niebiesko,
Platea Perduta

poniedziałek, 5 marca 2012

Zdjęcie na dziś – podglądanie


Byłam dziś na krótkim spacerze. Właściwie spacer miał miejsce mimochodem – w drodze do introligatora (swoją drogą niesamowity zawód – odnawiania starych książek; wspaniałe!). Dzień śliczny – i widać, że coś się zmienia. Pąki nabrzmiewają, pojawiły się szpaki, a niebo – takie lazurowe. Myślę, że z głębi ziemi drzewa zaczynają już ciągnąć soki i za niedługo ziemia, ten świat ożyje. W czasie tego spaceru tak właściwie się czułam, jakbym coś podglądała. Przede wszystkim to co, poza ciepłym schronieniem budynków - przyrodę, która musi sobie radzić i żyje wraz z tym co przynosi bezlitosna pogoda. Ale też innych – nieco ponurych, mknących na zajęcia, do, czy z pracy. Właściwie miałam wrażenie, że stałam się gościem, obserwatorem i tak bezkarnie podglądam świat. Tak jak na tym zdjęciu… Podglądałam, wstrzymując oddech, aby nic i niczego nie przestraszyć.



A na dziś polecam kawałek – The Knife „Pass This On”.



Pozdrawiam, z ukrycia,
Platea Perduta
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...